خب گویا همه چی حله.
همه ی ادمایی ک اظهار ب دوستی میکنن رو کنار گذاشتم. ازشون عذرخاهی و تشکر کردم و خدافظی!
وقتی بی داداشم 130روز زنده موندم چرا بدون اونا نتونم؟ تازه از اونا خدافظی هم کردم ولی از داداشم ن!
فقط کاش خاطره ای هم نبود.
تو خودم دنبال اپشن ریست فکتری میگردم. پیداش کنم و آل دیتا ویل بی اریزد فرام یو؟کنتینیو؟ و با کمال میل اوکی بزنم!
+ پوپکم،
آهوکم،
تا جنون فاصله ای نیست از اینجا ک منم . . .
++ مرگ هم قشنگه ها! ’_’
زندگی دانشجویی هم عالمی داره ها. اقلا واس من
ی ساعت توپ توپم ی ساعت غم عالم رو دوشمه /:
جونم براتون بگه این روزا مهدیس از دلتنگی دست ب همه کاری میزنه و ب هیچجا نمیرسه.
درس...دلم تنگشه خو...چت...کاش بود باش میچتیدم...بیرون...الان اگه بود هی ذوق میکرد دارم خوش میگذرونم....
کلا خلاصه ته همه کارام میرسه ب اینکه خدا داداشمو میخام!
بکذریم از اینکه حتی با هر اتفاق کوچیک فک میکنم کاش باعث مرگ میشد مثلا بلکه برم پیشش!
بگذریم
این روزا ی جور عجیبی دوستای قدیمی دوباره بهم پیام میدن ک اصن بسی جای تامل پیدا کرده!فک کن کسی ک نزدیک دوسال هیچ ارتباطی نداشتیم بگه باز میخام دوست باشیم یا چندتای دگ! عجیبه خدایی -_-
فک نمیکردم درسای دانشگاه انقدر حجیم باشن یهو! امتحان دارم /:
حرف زیاده اما افسوس ک در این مقال نگنجد دی:
تا بعد، اگر بعدی بود . . .
سلام و عذر تقصیر واسه همه بی معرفتیام. این روزا مشغول بی معرفتیه دگران ب خود بودم و حواس پرت از داشتن دوستان مجازیه با معرفت تر از حقیقیاش.
باز هم از نو مینویسم
